میگن عشق اول مهمه!!! ولی بیشتر که آدم فکر میکنه، میبینه از اون مهمتر عشق دومه، عشق دوم وقتی میاد که برای اولین بار قلب آدم شکسته... نفس آدم گرفته شده... امید های آدم از بین رفته... که آدم فهمیده همه ی عشق ها تا ابد نمیمونن، حتی وقتی آدم فکر میکرده، امیدواربوده (عشق دوم وقتی میاد که اعتماد آدم دیگه صد در صد نیست...) همیشه فاصله یکم بیشتر نگه داشته میشه.. همیشه آدم یکم مواظب تره.. همیشه باورها یکم بیشتر زمان میبره.. عشق دوم وقتی میاد: که همه ی تصویرهای ذهنی آدم از"عشق" در یک نفر خلاصه میشده و تمام.. میدونین تو عاشق شدن هر چی آگاهی میره بالا سخت تره.. هر چی دیده باشی و شنیده باشی و تجربه کرده باشی، از سادگیت کم میشه و میدونی دلتو باید دودستی بچسبی و به هر کسی ندی... کم کم آدم تشخیص میده، واقعی رو از الکی سطحی رو از جدی، گذرا رو از موندگار... "به عشق دوم باید خیلی تبریک گفت... باید دستش و گرفت و فشرد و بهش مدال تقدیر داد..." چون زمانی تو دل آدم جا گرفت که آدم فکر میکرد، مطمئن بود، شک نداشت.. که دیگه هرگز عاشق نمیشه.......